اثربخشی گروه درمانی تحلیل رفتار متقابل بر افزایش رضایتمندی، سازگاری، احساسات مثبت، و صمیمیت زوج های دارای تجربه طلاق عاطفی

هدف: هدف این پژوهش تعیین اثربخشی گروه درمانی به شیوه­ی تحلیل رفتار متقابل در افزایش سازگاری زناشویی، احساسات مثبت زن و شوهر، رضایت زناشویی، صمیمیت و کاهش بی­ثباتی ازدواج- احتمال طلاق، افسردگی و اضطراب زوج­های دارای تجربه طلاق عاطفی بود.       روش: پژوهش حاضر با روش نیمه­آزمایشی و طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه پژوهش شامل کلیه زوج­های مراجعه­کننده به کلینیک­های خدمات روانشناختی و مشاوره شهرستان­های مهر، لامرد و فیروزآباد جهت کمک­های تخصصی در زمینه مسائل زناشویی در نیمه اول سال 1390 بود. نمونه­ای 40 نفری (20 زوج) به روش داوطلبانه انتخاب شدند و به طور تصادفی ساده در دو گروه (یک گروه مداخله­ای و یک گروه کنترل) گمارده شدند. گروه آزمایشی تحت 18 جلسه 2 ساعته درمان به شیوه­ی تحلیل رفتار متقابل قرار گرفت؛ گروه کنترل هیچ­گونه درمانی دریافت نکرد. هر دو گروه کنترل و آزمایش که پس از ریزش به 8 زوج کاهش یافته بودند، در مراحل پیش­آزمون، پس­آزمون و پیگیری سه ماهه با استفاده از مصاحبه بالینی، شاخص رضایت زناشویی، مقیاس صمیمیت، شاخص بی­ثباتی ازدواج- احتمال طلاق، پرسشنامه احساسات مثبت نسبت به همسر، مقیاس سازگاری زن و شوهر، پرسشنامه افسردگی بک، و پرسشنامه اضطراب بک مورد سنجش قرار گرفتند. تحلیل داده­ها با روش تحلیل کوواریانس (mancova) انجام گرفت. یافته‏ها: نتایج به­دست آمده نشان­دهنده­ی اثربخشی گروه درمانی تحلیل رفتار متقابل بر افزایش رضایتمندی، سازگاری، احساسات مثبت، و صمیمیت، و کاهش بی­ثباتی ازدواج، افسردگی و اضطراب زوج­های دارای تجربه طلاق عاطفی بود. و وضعیت زوج­های گروه آزمایشی از لحاظ سازه­های مورد اندازه­گیری نسبت به گروه کنترل در مراحل پس­آزمون و پیگیری بهبودی را نشان داد.   نتیجه­گیری: مداخله­ و آموزش تحلیل رفتار متقابل می­تواند بعنوان برنامه­ای در جهت پیشگیری و درمان طلاق عاطفی و افزایش مهارت زناشویی زوج­ها قرار گیرد.